Hallo Nelly en Frans
Ring, ring;ring ring. ‘Ha telefoon, wie zou dat kunnen zijn zo tegen vijven? Hallo, met wie spreek ik?’
“Allo, allo, ici Francois et Nelly”. Het was duidelijk een mannenstem die ik hoorde met een Frans accent, maar niet met het accent van Frans en zeker niet van Nelly. “Grapje zeker””, zei ik maar! Het was even stil aan de andere kant, maar toen kreeg ik helder en duidelijk, maar wel met een benepen stemmetje, Frans zelf aan de lijn. “He, Frans, comment ca va? Alles kits?” Het antwoord klonk alles behalve ‘kits’! “We zitten in de rats”, klonk het, “en ik bel je om te laten weten dat we vastzitten op het ‘office de police’ in L’ettree”. “Vastzitten?” wat is er dan gebeurd? En toen kwam zijn verhaal. “We hadden vandaag een heel voorspoedige tocht en die was bijna voltooid, toen we op een perceel grond een stuk terzijde van de wandelroute een groep mensen zagen die aan het kleiduivenschieten waren. We hebben daar een poosje naar staan kijken en op een gegeven moment zei Nelly: dat zou ik best wel eens willen doen. Nelly is vroeger bij de schutterij geweest en heeft bij het koningsschieten in Tungelder heel wat bolletjes van de mast afgejaagd. We zijn op die groep afgestapt en hebben gevraagd of wij het ook eens zouden mogen proberen. “Pas de probleme”, klonk het. We waren bij een groep van de dierenbescherming uit L’ettree terecht gekomen die hun jaarlijkse uitje had. Omdat dierenbeschermers nooit op levende vogels schieten, hadden ze deze keer het idee opgevat om op kleiduiven te gaan schieten. Tot verbazing van de Fransen misten wij bijna geen enkele kleiduif. “Bravó, bravó”, klonk het steeds! Ik miste één keer, maar Nelly geen enkele keer. We waren zo enthousiast bezig dat we er niet mee konden ophouden. Op een gegeven moment kregen we met nadruk te horen dat het nu ‘fini’ was. Jammer, maar genoeg is genoeg. Toch zagen we nog net twee doelen in de de lucht, één voor Nelly en één voor mij en paf paf, ze waren uit de lucht. “Mais non”, klonk het toen in koor bij de Fransen verontwaardigd. “Mais non” !! Wat is er gebeurd, vroegen wij ons af. Maar toen er twee vogels uit de lucht voor onze voeten neervielen – en dat waren geen kleiduiven, maar echte duiven, echte Franse pigeons - was het gauw duidelijk! Die hadden door ons toedoen het loodje gelegd! En dat met een groep dierenbeschermers als getuige!! Ik zal het verhaal niet onnodig lang maken, maar de gendarme werd erbij gehaald en nu zitten we in de politiecel van L’ettree! En nu is goede raad duur!”
“Informeer eens bij die gendarmes welke boete erop staat”, zei ik, “en bel me dan terug”. Zo gezegd, zo gedaan. Een uurtje laten ging de telefoon weer: Francois! “Hoe worden jullie behandeld”, vroeg ik hem. “Dat valt gelukkig mee”, zei hij. “We hebben zojuist ons eten gekregen. We hebben duif gegeten, ja, ja duif met de nodige garnering; het waren de twee die we naar beneden gehaald hebben. Wat moesten ze er anders ook mee! En ze smaakten nog ook!! Enfin, we zullen nu nog voor straf een nachtje in het cachot moeten doorbrengen en kunnen dan morgen na betaling van 20 euro – 10 per persoon - onze weg vervolgen”. “Heeft het toch nog iets positiefs opgeleverd”, zei ik. “Maar wij zullen nooit meer op duiven schieten in Frankrijk, dat weet ik zeker”, was zijn antwoord. “Maar dan heb je het niet goed begrepen”, zei ik, “je moet juist iedere avond voordat je in de plaats van overnachting komt een paar duiven neerschieten en die naar het politiebureau brengen, want kijk eens wat dat heeft opgeleverd. Juist, een exquise diner en een zekere plek om te overnachten; en dat voor 20 euro; dat krijg je nergens!!” Het was even stil aan de andere kant en toen: “Ik zal het er met Nelly over hebben………………..” Tuut, tuut, tuut, deed de telefoon!
Slaap rustig,
Molan glimlacht!
Thuur