Hallo Frans en Nelly,


Ik lees dat jullie de bergen achter jullie hebben gelaten en dat het vlakke land het lopen een stuk aangenamer maakt. Dat roept wel even de vraag bij mij op welke rol jullie voor Mekkie nu nog in petto hebben!

“Dat is een goede vraag, Thuur, want die hebben wij ons zelf onderweg hierheen ook gesteld; ze werd ons nu eerder tot last dan tot lust en het toeval wilde dat een plaatselijke boer ons vanmorgen vroeg of we hem onze geit niet wilden verkopen; dat hebben we maar gedaan, want wat moet je met een droogstaande melkgeit, zeker als er geen bergen meer zijn en we de bagage best weer zelf kunnen dragen. Dus: weg met die geit! Die boer zei trouwens – vooral ter geruststelling van Nelly, die toch aan het dier gehecht was geraakt – dat hij heel goed voor het geitje zou zorgen!! ”

Ik lees verder dat jullie in Gottarrendura, samen met een Japanner en een Beier hebben gegeten. Ik hoop dat het jullie gesmaakt heeft! Mag ik weten wat jullie gegeten hebben met z’n vieren?

“Een heerlijke schotel met allerhande gerechten; veel plaatselijke gerechten waarvan wij de naam niet eens kennen, maar het lekkerste was het vlees op die schotel. Dat vlees moet op echt lokale wijze zijn bereid en we gaan dadelijk de kok roepen en willen van hem weten wat er allemaal op die schotel lag, met name welk vlees hij voor ons klaargemaakt had. Ik zie hem al komen!”

De kok vertelt dat het heel vers vlees was dat hij vanmorgen nog bij de slager gehaald had. Daar was namelijk een boer aangekomen met een geit, die de slager voor een prikje had kunnen kopen. En het superverse vlees van die geit, die had de kok voor hun tweeën, een Japanner en een Beier extra lekker bereid!

Frans en Nelly kijken elkaar aan; ze weten nu niet zeker meer of ze heerlijk gegeten hebben!! Vooral Nelly niet!
’t Zal toch niet waar zijn, dat we ………….?


Prettige en smakelijke verwerking van deze maaltijd, wens ik jullie toe!!

Thuur