De Kalief van Oviedo

(2 van 7)

Ali Bardoer, de zelfbenoemde kalief van Oviedo, haastte zich met zijn drie gevangen genomen pelgrims naar zijn verblijf, een oude, grote hacienda in een open ruimte tussen de bossen een stuk buiten Oviedo. Frans en Nelly, klein als ze nu zijn, voelen zich machteloos en ze zijn daarom ook niet in staat aan de greep van Ali Bardoer te ontkomen. Die gaat met de gevangenen zijn onderkomen binnen. Daar lopen ze eerst door een soort schuur, waarin tientallen, misschien wel honderden jampotten staan. Nelly kan die door een spleet in de vuist van Ali zien en wijst Frans erop. Maar voor die iets tegen Nelly kan zeggen zijn ze al in een andere ruimte. Daar laat Ali Bardoer zijn slachtoffertjes in een glazen bak vallen, waarin ze even versuft blijven liggen.

“Eens kijken uit welke pot jij ook weer weggevlucht bent”, zegt hij tegen het manneke, dat hij nu bij zijn nekvel pakt en in een van de jampotten stopt en vervolgens het dekseltje stevig erop vastdraait.

”En jullie gaan voorlopig samen in deze pot”, en hij sluit Nelly en Frans op in een wat grotere jampot en draait de deksel vast. Even kijken de twee half versuft om zich heen en zien dan dat er in de ruimte op planken tegen de zijmuren, tientallen, misschien wel meer dan honderd jampotten staan, niet met jam erin, maar allemaal met kleine mensjes. Die staan te springen of slaan tegen de glazen omhulsels alsof ze allen willen zeggen: laat me hieruit!
Ali Bardoer gaat langs al zijn gevangenen en een brede grijns verschijnt op zijn gezicht. “Dat wordt een mooi en sterk leger”, mompelt hij tegen zichzelf, “daar zal die Jacob in Santiago nog van opkijken!”
Hij loopt naar de eerste plank met jampotten en laat 40 kleine gevangenen uit hun potten komen. Die klauteren omlaag en lijken willoos te gehoorzamen aan hun meester, aan Ali Bardoer.
“Op rij”, buldert Ali en de kleine mensjes staan in een mum van tijd in een kaarsrechte lijn opgesteld.
Daarna volgt opdracht na opdracht van de tovenaar-kalief en zijn kleine onderdanen voeren zonder morren alles uit wat hij hen beveelt. Na een tijdje stopt hij met zijn exercities en beveelt hij zijn kleine volgzame onderdanen weer terug in de potten te klimmen; die gehoorzamen, want ze kunnen niet anders!

“En nu komen jullie aan de beurt”, buldert hij tegen Nelly en Frans, nadat hij hun jampot heeft opengedraaid!


(wordt vervolgd)

Hallo Nelly en Frans we volgen jullie nog steeds op de voet en zijn blij dat de tocht tot nu toe goed gaat.
Af en toe hebben we het idee tenminste de laatste dagen
dat we met jullie mee aan het wandelen zijn, hier in Melick, temperatuur34 tot 38 graden alleen geen bergen.
We hopen dat alles naar wens wag blijven gaan en wensen jullie alle goeds.
Isabel en Har.