Nu kun je onderhand wel gaan praten over de laatste loodjes.
Nog veel plezier en tot snel ziens.

HET HUIS OP DE KLIF

Nelly en Frans hebben zich na een dagtocht van 23 km terug kunnen trekken in de heerlijk gelegen herberg ‘Het huis op de klif’, ‘La Casa en al acantilado’. Ze zijn er alleen, met uitzondering van een Engelse, die zich voorstelt als Jennifer. Ze is gisteravond al aangekomen - zo zegt ze - en heeft vandaag een rustdag ingepland. Met haar hebben ze vervolgens samen het avondeten genuttigd en gepraat over elkaars ervaringen op de Camino naar Santiago de Compostella.
Diezelfde avond, het is al donker, komen nog twee pelgrimerende, nu Schotse vrouwen, ‘het huis op de klif’ binnen en vragen om een nacht onderdak, wat met genoegen wordt geboden. Ze groeten even de anderen, maar gaan dan direct naar het slaapverblijf, een kleine zaal op de tweede verdieping, waar Frans en Nelly straks ook de nacht zullen doorbrengen. Ze lijken doodmoe. Jennifer kijkt de twee nog lang na en zegt: ‘Die moeten vandaag wel een heel stuk afgelegd hebben; volgens mij slapen die onmiddellijk als ze in bed kruipen!’ Frans en Nelly knikken en zeggen even later ook de slaapzaal te gaan opzoeken; morgen moeten ze weer vroeg op pad. Jennifer blijft nog even van de avondstilte genieten, zegt ze.

Buiten komt een onweer opzetten en de bliksemschichten volgen elkaar in een vlot tempo op rond ‘het huis op de klif’; ook gedonder alom. Dat duurt tot diep in de nacht, maar onze pelgrimsgasten lijken er weinig last van de hebben, met uitzondering van Jennifer, die onrustig ligt te draaien in haar bed en de slaap maar niet te pakken krijgt.

Heel vroeg worden Frans en Nelly de volgende dag wakker en maken zich gereed voor de volgende dagtocht.
“Volgens mij is Jennifer er al vandoor”, zegt Nelly, “ haar bed is verlaten en ik zie haar nergens meer”. – “Die twee Schotse dames van gisteravond lijken nog wel als marmotten te slapen; daar zit nog geen beweging in”, zegt Frans. “Maar je hoort ze ook helemaal niet”, zegt Nelly, “wat kunnen die rustig slapen!” Nelly loopt even naar hun bed toe en inderdaad zij liggen volledig stil in hun legerstede. Maar dan ziet ze – mijn hemel – dat de twee Schotse dames er nog wel in liggen, maar…….zonder hoofd!! Nelly schrikt zich twee hoedjes en roept om Frans. “Kom eens kijken wat hier is gebeurd”, roept ze in paniek.
Frans en Nelly staan verslagen bij het grote bed en zijn sprakeloos, maar gaan dan snel over tot actie. Ze roepen om de beheerder van ‘het huis op de klif’, en die is er in no time!
“Wacht eens even”, zegt hij als hij van de eerste schrik bekomen is, ‘ik moet even wat nakijken”. Frans en Nelly kijken elkaar verbaasd aan. Heeft die man in deze omstandigheden niets beters te doen dan wat te gaan nakijken?!

Snel daarop komt de beheerder van de herberg de zaal echter weer binnen en in zijn handen heeft hij een jute zak. “Die heeft die vrouw met wie jullie gisteravond gegeten hebben, bij het vuilnis gezet toen ze vanmorgen wegging, maar ze zal toch niet….” Hij graait met beide handen in de zak en even later hangt aan zijn ene een vrouwenhoofd en met zijn andere hand houdt hij een tweede hoofd omhoog.
Totaal overrompeld door de gebeurtenissen legt hij de twee hoofden maar weer bij de twee lichamen, zonder te kijken of elk hoofd wel bij het juiste lijf ligt en stormt daarop de zaal uit. Frans en Nelly zijn nog niet bekomen van wat zich zojuist voor hun ogen heeft afgespeeld, maar laten nu ook de lugubere plaats gauw achter zich.


( Tot zover de “Moord in het huis op de klif”; iedereen mag er zelf het gewenste einde aan breien. Succes ermee!

Griezelgroetjes
Van

Thuur

Avez-vous eu l'occasion de prendre une patisserie dans cet excellent salon de thé "le Palermo " à Tapia de Casariego ??
Dans la suite de votre camino, si vous passez à Miraz, il y a une sympathique alberge de la confraternity of St James