Hallo Nelly en Frans,

“Langers Pegar e Cinta”, dat is wat Frans en Nelly lezen op de lichtreclame van een groot gebouw op een klein industrieterrein dat ze passeren. Uiteraard trekt dat de aandacht, vooral van Nelly. Frans vindt het ook wel interessant en daarom gaan onze twee pelgrims even van de gebaande weg af en kijken in de etalage bij het gebouw naar wat daar te koop is. Er staan vooral potjes en pakjes, in alle soorten en maten, maar omdat de beschrijving louter in het Spaans is, worden ze er niet veel wijzer van. Er komt een man uit de winkel en vriendelijk als ze zijn groeten ze hem in hun beste Spaans, maar die groet wordt beantwoord in redelijk beschaafd Nederlands! Ze komen in gesprek en al gauw blijkt dat het ene Pedro Langers is met wie ze praten en uiteraard wordt al gauw nagegaan of er familierelaties zijn met Nelly. Pedro blijkt de achterachterkleinzoon van ene Piet Langers te zijn die heel vroeger vanuit Tungelroy naar Spanje is geëmigreerd. Wat een toeval! In the middle of nowhere een Langers te treffen en nog wel een ver familielid! Nelly wordt uitgenodigd – Frans mag uiteraard ook mee – het bedrijf te bekijken en Pedro Langers legt uit dat ze daar lijm en plakband maken, maar wel van een heel bijzondere soort. Het is een soort plaksel dat niet alleen zeer goed kleeft, maar dat ook weer heel eenvoudig, zonder enige schade aan te richten, losgemaakt kan worden. Daartoe hoef je alleen maar de aanwijzingen in de bijsluiter op te volgen. Het klinkt niet alleen interessant, het is het ook; zoiets hebben ze in Nederland in een winkel nog nooit aangetroffen. Er wordt nog wat gepraat over koetjes en kalfjes, waarna Nelly en Frans aangeven door te willen gaan met hun tocht. Pedro wenst hun daar veel succes bij en stopt Nelly nog een potje ‘pegar’( lijm) toe als herinnering aan hun ontmoeting.
Onze pelgrims trekken verder en komen een stuk verderop langs een hacienda, waar een vijftal jonge toro’s getraind worden als voorbereiding op hun optreden later als volwassen stieren in de corrida de toros. Ze kijken er even naar en zien dan dat één van de toro’s apart in de wei wordt gezet en verder niet meer bij de oefeningen betrokken wordt. Op hun navraag krijgen ze als antwoord dat die kleine stier niet aan de gestelde eisen voldoet en verder vetgemest wordt en dat hij voor het abattoir voorbestemd is. Ze krijgen medelijden met het dier, vooral Nelly, zeker als het stiertje even later naar ze toe komt lopen. Dan kijkt hij met zijn trouwe donkere ogen diep in de ogen van Nelly en zij wordt geroerd door deze toro en vraagt dan aan de mannen of zijn lot definitief vaststaat. Ze lachen maar wat en het lijkt erop alsof ze hun niet helemaal serieus nemen. Dan zegt de – zo te zien – oudste:”Je mag hem hebben als je ‘marido’ (echtgenoot) erop gaat zitten en dat 15 minuten weet vol te houden”. En lachen dat ze!! Een stelletje botteriken! Ze weten uiteraard dat Frans dat nooit klaarspeelt!
Nelly weet Frans te overreden het toch maar te proberen, prepareert snel de juiste kleding, die Frans dan aantrekt en vervolgens neemt hij op de rug van de jonge stier plaats. Die gaat er als een speer vandoor, want hij heeft Nelly in de ogen gekeken en niet Frans!! Maar Frans weet stand te houden; zelfs onder de felste aansporingen en ondanks het hevig wapperen met rode doeken en zelfs slaan met stokken op het dier door die dolle ‘vaqueros’, zit Frans als gebeiteld op zijn rug. Na ruim een kwartier geven de Spanjolen zich gewonnen; zij zijn hun stiertje kwijt!! Frans heeft het – tot zijn eigen verbazing – klaargespeeld!
“Ik wil eraf, maar ik kan het niet,” fluistert Frans Nelly toe. “Blijf nog maar even zitten”, is haar antwoord. En daar trekken Nelly, Frans en de toro verder, nagestaard door nietbegrijpende en stomverbaasde hacienda-cowboys!
“Waarom kan ik er niet vanaf?”vraagt Frans even later een beetje paniekerig aan Nelly. Die zegt: “Plaksel van Langers lijmt alles”, en begint te lachen. Frans kijkt even verbaasd, maar dan begrijpt hij het en hij kan er nu ook de lol van inzien. “Maak mijn broek nu maar los van het stiertje”, zegt Frans. “Je kunt op de bijsluiter van het potje toch lezen hoe dat moet!?”
Nelly: “Dat kan ik niet; het staat er in het Spaans op!!!”
En zo trekken ze met hun drieën verder, met Frans stevig in zijn ‘zadel’. Hopelijk komen ze een Spanjaard tegen die zijn eigen taal kan lezen!

Groetjes,

Thuur

nelly, Frans


na een weekje te zijn weggeweest hebben we jullie weer gevolgd;sfeer lijkt nog steeds perfect te zijn; uithoudingsvermogen subliem; het lijkt er op dat jullie het einddoel in goede harmonie en conditie zullen bereiken voor het eind van deze maand.
neem echter een voorbeeld aan Ria's moeder, die wordt morgen 93 jaar en gaat een paar dagen per week nog zwemmen; al zegt ze er bij dat het wel iets langzamer gaat; jullie zien dus dat er voor jullie nog een lange weg is te gaan; we hebben wel vertrouwen hierin.
mochten jullie het wandelen moe zijn, ga dan een bridgecursus volgen bij ondergetekende, dan kunnen jullie je geest nog meer verrijken

veel groeten van Ria en mij,

Theo