Hallo Nelly en Frans,

Sinds jullie uit Melick zijn vertrokken, spelen zich daar de laatste tijd ’s nachts de meest vreemde taferelen af! Angst en ontzetting heersen in het dorp. Niemand kan nog een oog dicht doen en door het ontbreken van nachtrust lopen nu de inwoners met een slaapkop en met uitpuilende ogen van vermoeidheid door de straten. Tenminste wie zich nog op straat waagt; overdag kan dat nog wel, maar tegen de avond trekt een ieder zich angstig in zijn eigen woning terug. De rolluiken worden overal neergelaten en de gordijnen gesloten; je weet namelijk nooit wat de komende nacht weer brengt. Maar slapen, dat zal wel niet lukken als het indringende gekrijs weer vanaf de straat in ieders huis doordringt. Het schijnt te beginnen bij de Zandkuil en verspreidt zich dan vliegensvlug door de rest van het dorp. Ook wordt een holderdebolderen gehoord, maar tot nu toe heeft niemand een verklaring voor het vreemde voorval kunnen geven. Politie en brandweer hebben al een aantal keren stellingen op verschillende plaatsen ingenomen om in te grijpen als het indringende lawaai weer te horen is, maar dat heeft nog niets opgeleverd, sterker nog, de meeste dappere gemeentedienaren gingen op de loop als ze iets dachten te horen en wie er niet vandoor ging, deed het steevast in zijn broek.
Wat is het geheim van de Zandkuil?
Jullie hebben een idee, Frans en Nelly? Nooit iets soortgelijks waargenomen toen jullie nog niet op bedevaart waren? Ik vraag jullie dit, omdat een inwoner, die gisteravond van vakantie terugkeerde en die vlak bij jullie in de buurt woont, ervan overtuigd was dat het gespektakel op de oprit naar jullie garage zijn oorsprong vindt. Dat kan natuurlijk toeval zijn, maar misschien ook niet!
Gelukkig heb ik aan jullie vorige tocht nog mijn glazen bol overgehouden en die heb ik zojuist uit de mottenballen gehaald. Ik stel hem nu – het loopt tegen de avond – in op de toerit naar de garage van Zandkuil 2. En warempel, daar komt beweging in beeld. De garagedeur slaat open en er verschijnt een vreemde, spookachtige, witte gestalte in de deur, die even om zich heen kijkt en vervolgens een tamelijk groot voorwerp naar buiten trekt. Ik zet de zoom in werking en zie dan al gauw het gezicht van een zwevende gestalte. Dat gezicht komt me bekend voor, maar ik kan het niet direct plaatsen! Het is een geest, geen mens die nu – ik zie het duidelijk – jullie karretje, waarmee jullie je vorige tochten hebben gemaakt, de rijweg op trekt en het dan ineens vooruit trekt en hard begint te hollen, voorzover je bij een geest van hollen kunt spreken. En krijsen dat hij doet, niet om aan te horen, het dringt zelfs door mijn glazen bol mijn oren binnen en geeft die een geweldige opdonder. Ik houd ze dicht, maar niet te lang want ik wil weten wat hij uitschreeuwt. En dan hoor ik het heel duidelijk en verrassend:”Molan, Molan, Molan”, krijst het wezen indringend en onophoudelijk de stille nachthemel in, terwijl het karretje over de straten dendert!
Ik begin het te begrijpen; jullie karretje voelt zich eenzaam en verlaten daar in huis, is teleurgesteld dat het deze keer niet mee mocht en is met de hulp van het huisspook naar jullie op zoek.
Nelly en Frans, ik weet niet of het tafereel zich blijft beperken tot de straten van Melick; wellicht verplaatst het zich binnenkort zuidwaarts; je weet maar nooit. Ik zal proberen het te blijven traceren en dan horen jullie het wel.
Toch zielig zo’n karretje, dat zich in de steek gelaten voelt!! Neem het bij een volgende tocht maar weer mee, dan heerst in Melick tenminste weer rust als jullie weg zijn!!
Groetjes,
Thuur