Hallo Nelly en Frans,

Vanmorgen stond in ‘El Diario de Santo Domingo de la Calzada’ het bericht dat gisteren de haan die al jaren zijn verblijf heeft in de kathedraal van die stad, er vandoor is gegaan! Ja, dat is die haan die Nelly op de foto die jullie meegestuurd hebben, in haar handen draagt. En mogelijk is dat voor de haan ook de aanleiding geweest om de plaat te poetsen.
Die haan, die inderdaad herinnert aan de geschiedenis die jij, Frans in je bericht beschreven hebt, werd het eerst gemist door de dekaan van de kerk, Don Leon. Deze had dagelijks contact met het diertje en hij is dan ook volledig uit zijn gewone doen geraakt, nu de haan, die hij volledig vertrouwde, niet meer in zijn kooi zit. Hij had zelfs zo’n goede band met de haan, dat hij, telkens als hij hem zijn dagelijkse portie eten en drinken kwam brengen, met hem in gesprek ging – zo leek het – en de haan kakelde dan altijd vriendelijk wat terug naar de geestelijke. Het leek er bijna op alsof de haan dagelijks aan Don Leon opbiechtte wat hij die dag uitgevreten had. Don Leon vertrouwde ‘el gallo’ namelijk zozeer dat hij hem iedere dag in de middag, als er toch vrijwel nooit toeristen naar het diertje kwamen kijken - een paar uur uit zijn kooi liet en dan mocht hij vrij rondlopen. De haan wist precies hoe laat hij weer naar zijn verblijft diende terug te keren om de bezoekers met zijn aanwezigheid te plezieren, maar wat hij in de tussenliggende uren allemaal uitgespookt had en hoeveel kippen híj die middag ‘geplezierd had’, dat vertelde hij blijkbaar alleen maar aan Don Leon, als die hem zijn dagelijkse maaltijd kwam brengen.
Maar nu is hij dus weg! Hebben jullie hem niet gezien? Zal wel niet. Wat? Toch wel?
Nelly:”Sinds vanmorgen loopt er hier inderdaad een haan met ons mee. Ik had niet in de gaten dat het hetzelfde beestje is dat zich gisteren nog tegen mij aangevleid heeft. Maar nu je het zegt; hij kan best wel eens de haan uit de kathedraal van Santo Domingo de la Calzada zijn, jazeker, nu ik hem beter bekijk, hij is het! Hij loopt soms een stukje achter ons aan, maar als je hem even aanhaalt, komt hij ook naast en bij ons lopen”.
Frans:”Nou ja, bij ons, hij komt alleen maar bij Nelly lopen; van mij moet hij niets hebben, geloof ik! Ik vind het maar een gek dier en dat hij zo valt op Nelly, dat bevalt mij ook al niet! Wist ik maar hoe ik hem weg kon krijgen; ik heb al van alles geprobeerd, maar hij is blijkbaar niet bang voor mij; telkens keert hij naar Nelly terug en omdat Nelly medelijden met ‘el gallo’ heeft, heb ik me er maar niet meer mee bemoeid! Maar als ik een goede methode had om van hem af te komen, dan wist het wel!”
Maar Frans, dat is heel eenvoudig. Je moet de haan zout in zijn staart strooien. Je zult zien dat hij dan aan zijn achterlijf zo geïrriteerd raakt dat hij na een poosje totaal niet meer weet waar hij aan toe is en er dan gauw vandoor gaat!
Zo gezegd, zo gedaan. Op een onbewaakt ogenblik - Nelly trekt het karretje - strooit Frans een flinke portie zout op de hanenstaart en het middel werkt vrijwel direct en niet veel later is de haan inderaad verdwenen.
’s Avonds treft Don Leon de schuldbewuste ‘gallo’ aan bij de fontein voor de kathedraal. Hij zit met zijn achterwerk in het water om zo de zoutkorrels in zijn veren te laten oplossen. Don Leon grijpt het beest en zet hem ogenblikkelijk terug in zijn hok in de kathedraal. Hij krijgt een maand eenzame opsluiting, want al is Don Leon zijn vertrouweling, de geestelijke is streng, maar rechtvaardig: er moet boete gedaan worden! Als penitentie mag ‘el gallo’ niet alleen een maand niet meer uit zijn verblijf, maar hij mag voor die tijd ook geen kippenbezoek meer krijgen. En dat is voor de haan misschien nog de zwaarste straf!
Frans:”Nelly heeft zojuist met Don Leon gebeld en hem gevraagd niet te streng voor het diertje te zijn. Ze zei tegen hem: ‘Als de Heer een zondaar die berouw toont direct vergeeft, waarom moet dan een berouwvolle haan een maand lang op zijn blaren zitten’?”
Tegen dat argument kon Don Leon niet op. De haan heeft nu weer twee kippen in zijn kooi. Toen Don Leon die kwam brengen, gaf de opgetogen haan een knipoog aan Don Leon, alsof hij wilde zeggen: wij begrijpen elkaar wel!!
Zijn jullie nu ook blij dat ‘el gallo’ weer op zijn schreden is teruggekeerd? Ik wel; je weet maar nooit wat hij met zijn hanenstreken verder nog aangericht zou kunnen hebben!
Loop weer lekker verder, met z’n tweetjes!
Groetjes,
Thuur