Hallo Frans en Nelly,

Loopt het na zo’n drukke dag weer een beetje nu jullie weer in eenzaamheid het karretje voort moeten trekken?
Frans:“Het wagentje is het probleem niet. Dat loopt zoals het door zijn ontwerper gepland en geconstrueerd is. Niks mis mee! Maar we hebben een ander probleem gehad. Vanmorgen werden we bij een verkeerscontrole door twee vertegenwoordigers van de Spaanse politie van de weg gehaald. Algehele voertuigcontrole, was de uitleg. Ik dacht dat ze ons wel weer gauw door zouden laten, want wat zou er niet in orde kunnen zijn? Toch was dat niet het geval! Ze vroegen om de papieren. We lieten onze paspoorten zien, maar daar waren ze niet tevreden mee. De papieren van het karretje ontbraken! Ik begreep er niets van en in mijn beste Spaans probeerde ik te weten te komen welke papieren ze bedoelden. De toelatingspapieren en het bewijs dat de wegenbelasting betaald was. Ik zei dat ik in Nederland geen papieren nodig had voor het wagentje en dat ik aan de belasting nog nooit een cent heb betaald! In Holanda misschien niet, was hun reactie, maar hier moest dat nu eenmaal. Ik dacht: wat is nu wijsheid: papieren bestaan niet en belasting betalen is wel het laatste wat ik wil! Bij ingeving greep ik toen naar mijn portemonnaie, haalde er twee keer 10 euro uit en gaf het aan de twee controleurs. Ik was niet verbaasd toen die het geld onmiddellijk aannamen en daarna vlot in hun zak stopten. Ze werden een stuk vriendelijker en zeiden dat ze het gemis aan papieren deze keer door de vingers zouden zien en dat die 20 euro wel ongeveer overeen kwam met het achterstallige bedrag aan wegenbelasting.
Ik was opgelucht en we wilden onze weg vervolgen, toen de oudste van de twee nog wat op het wagentje aan te merken had. Je gelooft het niet, er was toch nog iets mis met ons wagentje, zeiden ze. Er zat geen airbag op!! Ik dacht dat ik van mijn geloof afviel en Nelly begon al paars aan te lopen van kwaadheid. Ik vroeg maar waar ik die airbag dan aan het wagentje zou moeten bevestigen! Het antwoord kwam prompt: achterop het karretje. Mocht er dan van achter iemand tegen ons aan botsen, dan was er in elke geval een reële kans dat de schade beperkt zou zijn.”
Nelly liep nu witheet aan en in onvervalst Limburgs vroeg ze aan de smerissen waar de airbag dan zou moeten zitten als ze het wagentje dúwde! Blijkbaar hadden ze op die vraag gerekend, want prompt kwam als antwoord: ‘Op uw rug’!
Hadden ze dat maar niet gezegd, want nu leerden ze een boze Nelly kennen. Een hele litanie aan verwensingen en uitingen van woede stortte Nelly over de twee controleurs uit en wel op zo’n overtuigende wijze dat de twee het ‘m begonnen te ‘knijpen’ en zich uit de voeten wilden maken. Maar dat werd door Nelly niet geaccepteerd. “Stoan blieve”, klonk het gebiedend en hoewel de twee pseudo-gezagsvertegenwoordigers geen Limburgs kenden, begrepen ze onmiddellijk de portee van de boodschap en bleven stokstijf staan. “t Geltj terök”, snauwde Nelly hen toe. De twee helden op sokken haalden de euro’s uit hun zak en bibberend gaven het geld terug! “En noe ophoepele”, was Nelly’s volgende opdracht aan de corrupte ‘gezagsdienaren’. En die hoepelden inderdaad op!!
Frans:”Ich deej bienoa in mien boks, toen Nelly zoe bezig waas!”
“Enfin, Nelly pakte het karretje weer op en we vervolgden onze weg. Niemand hield ons meer op! En Nelly straalde uit dat ze het voertuig door niemand meer zou laten tegenhouden of controleren, ook niet door welke vertegenwoordigers van de Spaanse guardia civil dan ook! De volledige route die wij nog te gaan hadden, bleef zij het wagentje in d’r ééntje voortslepen! Ik hoefde het karretje de hele weg niet te trekken. En zo zie je maar dat een getergde vrouw haar man toch nog een groot plezier kan doen!”
Loop onbelast verder met jullie treklast en moge niemand meer jullie tot last zijn!!
Groetjes,
Thuur