Hallo Frans en Nelly,

Ik begin me een beetje zorgen te maken over jullie. Zo op het eerste oog lijkt dat nergens voor nodig, maar ik zie zaken die me toch wel enigszins ongerust maken. Ik heb de laatste foto’s nog eens bekeken en ik begin te denken dat jullie stilaan in een roes-toestand terecht komen. Jullie melden dat jullie weer eens verder zijn gelopen dan de bedoeling is. Zijn jullie dan niet meer helemaal bij de les en lopen jullie zonder verstand zo maar in het wilde weg door? Of zijn jullie beneveld door overmatig drankgebruik, waardoor jullie niet meer in staat zijn grenzen aan jullie loopprestaties te stellen? Ik zie daar een fles wijn of rosé staan met twee nu nog wel lege glazen, maar ik twijfel er niet aan dat nadat de foto is gemaakt, jullie die hele fles in een keer volledig pater hebben gemaakt, want de fles bewaren voor onderweg kan natuurlijk niet; daar kan de wijn niet tegen en jullie mogelijk ook niet! Zien jullie trouwens nog wel alles helder? Nelly staat op de foto op de top van de Col d’Osquich bij een bord dat een hoogte aangeeft van 495 m. en Frans staat op diezelfde top bij een bord dat als hoogte 500 m. aangeeft! Of ligt dat aan het fototoestel? Of heeft de Col d’Osquich soms twee toppen, een van 495 en een van 500 meter? Hoe dan ook, ik begin toch steeds meer te denken dat de lange tocht die jullie door Frankrijk hebben gemaakt nu toch zijn tol begint te eisen. En dan bedoel ik niet dat jullie de uitdaging lichamelijk niet meer aan zouden kunnen, maar hoe zit het mentaal met jullie? En dan moeten jullie nog 780 km (als je zou kunnen vliegen: 571 km) in Spanje afleggen! En dat is geen kattenpis! Integendeel dat is hondszwaar!
Nu is het bekend dat duurlopers op een gegeven moment niet meer te stoppen zijn, maar toch moeten jullie daarvoor opletten omdat dat op den duur problemen gaat opleveren en daarom denk ik dat het verstandig is dat jullie die roes-toestanden proberen te voorkomen, zeker nu het gebergte nadert. Dan krijg je namelijk te maken met de hoogte-roes en die is mogelijk nog erger dan de gewone roes. Je raakt dan zo beneveld dat je de neiging krijgt niet meer te lopen, maar te gaan rennen, vooral bergaf, en dan is het hek van de dam! Wie loopt dat het snelste? Kunnen jullie elkaar nog wel bijbenen, mogelijk raak je elkaar op een gegeven moment kwijt en dat is natuurlijk het laatste wat je moet hebben!
Er is echter een oplossing! Om te voorkomen dat je in zo’n roes-toestand terecht komt, moeten jullie geregeld op je schreden terugkeren. Ik bedoel het volgende. Als je merkt dat de benen zelf het heft in handen nemen en jullie mentaal de rem niet meer kunnen hanteren, stop dan even, draai je om en ga een paar honderd meter achteruit lopen! Wel gewoon doorlopen, maar dan achteruit naar voren lopen! Je ziet dan vóór je welke weg jullie dan al afgelegd hebben en dat heeft een positieve invloed op het verdere loopgedrag. Als je zo loopt weet je wel niet wat er achter je komt, terwijl je toch vooruit loopt, maar je ziet als je voor je kijkt, wel wat je al achter je hebt gelaten! Daardoor ga je vanzelf nadenken wat jullie al doorgemaakt hebben en die ervaring heeft weer zijn positieve neerslag op jullie geestelijke toestand: het denkvermogen neemt de leiding weer in handen en de gevaarlijke roes verdwijnt geleidelijk.
In de laatste publicatie die ik over dit fenomeen heb gelezen, wordt ook wel eens geadviseerd om niet overdag maar ’s nachts te lopen; de duisternis verhindert dan dat jullie te veel prikkels moeten verwerken en dat schijnt ook rustgevend te zijn! Denk dan wel aan de juiste verlichting voor jezelf, want het kan met name in de bergen erg donker zijn en dan loop je als verlichte geest toch onnodig veel risico! Nee, probeer toch maar eerst het achteruitloopgedrag in praktijk te brengen; lijkt mij beter !! Je loopt dan automatisch wat minder snel maar wat doet dat ertoe. Een wijs man zei ooit: ook een slak bereikt wat hij bereiken wil!
Zet de versnelling maar in een wat lagere stand en loop ontspannen verder.
Moge wijsheid zegevieren !
Groetjes,
Thuur