Hallo Nelly en Frans,
Hebben jullie al eens meegedaan aan een spelletje boerengolf? Ik moet bekennen dat ik er niet eens van had gehoord. Maar toen ik met Anjes gisteren uit Frankrijk naar huis keerde, wist ik wel wat het inhield. Vlakbij Parijs, in het plaatsje Vaux, zijn we namelijk getuige geweest van een boerengolftoernooi, maar dan niet zoals het in Nederland wordt gespeeld, maar op zijn Frans! Hier moet je gewoon in een weiland proberen een bal met een klomp, die op een stok is bevestigd, uiteindelijk in een gat te slaan (putten heet dat) en wie dat klaarspeelt met het geringste aantal slagen , is de winnaar. Hoe anders in Frankrijk. Mogelijk zien jullie daar in het zuiden van Frankrijk ook ergens aangekondigd dat er een “tounoi de golf a la ferme” wordt georganiseerd. Treuzel dan geen moment en geef je ervoor op; het is heerlijke ontspanning na alle inspanningen van de afgelopen dagen! Wat het verschil is met het Nederlandse boerengolf? Ook in Frankrijk gaat het erom met zo weinig mogelijk slagen het gestelde doel te bereiken. Maar toch zijn er wezenlijke verschillen! In Nederland zijn de koeien meestal uit de wei gehaald bij zo’n toernooi; in Frankrijk nooit, sterker nog, ze spelen er een heel belangrijke rol! Zij zorgen namelijk voor de doelen. Jullie begrijpen het niet? ’t Is heel eenvoudig. Wat doet een koe als ze merkt dat ze haar voedsel door drie magen heen geperst heeft en dat er dan toch nog een restant overblijft? Juist, ze laat te pas en te onpas die mop ergens op het weiland vallen. Maar niet zo bij de Franse golf-koeien. Die poneren hun moppen op grote afstanden van elkaar en vaak op erg moeilijk te bereiken plaatsen. Waarom? Omdat die moppen het doel zijn van de ‘joueurs aux golf a la ferme’! Wie er namelijk in slaagt om met het geringst aantal slagen tien golfballen midden op zo’n mop terecht te laten komen is de winnaar en krijgt als beloning dan 10 liters Franse melk: lait francais! Het lijkt eenvoudig, maar dat valt tegen. Om het kwartier namelijk mag de stier zich bij de koeien vervoegen en probeer dan maar eens een mop te treffen als alle koeien door die wildebeest opgejaagd worden. Er vliegt je dan van alles om de oren. Geweldig! Je hebt alles wat een spel nodig heeft: spanning, verrassing, beweging, onverwachte ontwikkelingen, gevaarlijke situaties enz., maar ook het fijnere werk: met een kleine klomp op je golfstok heel precies het midden van zo’n koeienmop treffen. Dit is geen spel meer; ik noem dit kunst!!
Als jullie in de gelegenheid zijn er eens aan mee te doen; twijfel niet; je vergeet dit van je leven niet meer! En 10 liter melk winnen is toch zeker de moeite waard! (“Want melk is goed voor elk!”). Bovendien loop je daarna op witte energie gesmeerd weer verder voor de volgende 1000 km.
Ik drink op jullie! Santé!
Groetjes,
Thuur

Een pelgrim, zo stel ik me zo voor, zal zich makkelijker kunnen ontrekken aan het jachtige leven van alle dag. Waar wij, gewone burgers, ons afvragen of de komkommer weer veilig te eten is, terwijl we de taugé en alfalfa voorlopig maar moeten laten staan, kan de bedevaartganger nadenken over echt belangrijke zaken. Hij komt, al contemplerend en innerlijk bespiegelend, ook makkelijker los van onze aarde. Een (denk)sprong in/naar het heelal is dan niet zo’n grote stap. Jules Deelder heeft daar ooit een gedicht over geschreven (over het heelal), dat ik hier integraal citeer omdat het niet zo lang is.

het heelal
hoe verder men keek
hoe groter het leek

Dat is erg belangwekkend, maar over het heelal valt meer te zeggen. Dat zal ik niet doen. Ik beperk me tot één aspect: buitenaards leven. Daar krioelt het van. Wie dat vroeger durfde te zeggen, kreeg te maken met de Inquisitie of nog erger. Maar tegenwoordig is zelfs het Vaticaan (bijna) om. Lees wat José Gabriel Funes, priester en directeur van het observatorium van het Vaticaan zegt in “L'extraterrestre è mio fratello” (vrij vertaald: Buitenaardse wezens zijn mijn broeders). Hij zegt:
“È possibile credere in Dio e negli extraterrestri. Si può ammettere l'esistenza di altri mondi e altre vite, anche più evolute della nostra, senza per questo mettere in discussione la fede nella creazione, nell'incarnazione, nella redenzione.” Lees het zelf op:
http://www.vatican.va/news_services/or/or_quo/interviste/2008/112q08a1.html.

Vrij vertaald zegt José: Het is mogelijk om zowel in God als in buitenaards leven te geloven. Het bestaan van andere werelden en andere levensvormen, zelfs meer ontwikkeld dan die van ons, kan worden aanvaard en is niet in strijd is met het geloof in de schepping, de vleeswording van de zoon van God of de verlossing.

Dat het heelal bulkt van buitenaards leven leert een simpele rekensom. Alleen al in ons eigen melkwegstelsel zijn er zo’n 250 miljard sterren. In het zichtbare heelal zijn er 300 miljard melkwegstelsels. Dat zijn dus erg veel sterren. Het aantal planeten is daar weer een veelvoud van. Zelfs bij een minieme kans dat (intelligent) leven op een planeet ontstaat, is dat heel veel leven. Dat het misschien lang kan duren voor leven ontstaat, is geen bezwaar. Er is tijd genoeg: het heelal bestaat al zo’n 13 à 14 miljard jaar.

Dit soort gedachten houdt de pelgrim van de straat, figuurlijk dan. Maar als er zoveel buitenaards leven is, zo zal de pelgrim zich afvragen, waarom komen we dan nooit een buitenaards wezen tegen? Sommigen, vooral liefhebbers van complottheorieën, kennen het antwoord. De overheid verdonkeremaant systematisch alle sporen van bezoeken van aliens aan de aarde. Weer anderen weten zeker dat buitenaardse wezens volop bezig zijn de macht op aarde over te nemen. We komen ze bijna dagelijks tegen. Zo blijkt Beatrix (jawel onze koningin!) in werkelijkheid een buitenaards reptiel te zijn.

Maar de nuchtere bedevaartganger weet wel beter. Wat er ook te zeggen valt van
het taalgebruik en de uitspraak van onze Koningin, het is toch echt te mager om daar de conclusie aan te verbinden dat ze een reptiel is, laat staan een buitenaards reptiel.

We hebben dus nog steeds geen antwoord op de vraag hierboven: waar blijven de buitenaardse wezens, terwijl er zo heel veel van zijn. Die tegenstrijdigheid heet ook wel de Fermi-paradox. Fermi was een van de belangrijkste natuurkundigen uit de 20e eeuw en had deze vraag aan verschillende collega’s gesteld.

Normaal gesproken zou ik zou jullie meditatieve overdenkingen niet hebben onderbroken door deze kwestie aan de orde te stellen. Ware het niet dat het antwoord op de Fermi-paradox te vinden is in de Spits van 1 juni. Om de interesse van de lezer te wekken staat op de voorpagina een bijna paginagrote foto van 2 zoenende pubers. Die foto moet de lezers interesseren in het artikeltje dat daarbij hoort, met als kop “”Seks? Liever internet” en als subkop “”Liever mobiel internet dan seks”. Zo denkt de jeugd van tegenwoordig er blijkbaar over. Maar wat heeft dat met die aliens te maken, of beter het gebrek daar aan?

Dat heeft een zekere Geoffry Miller, een Amerikaanse evolutionair-psycholoog, uit de doeken gedaan. Lees “Runaway consumerism explains the Fermi Paradox” op http://www.edge.org/q2006/q06_9.html.

Miller’s verklaring komt ongeveer hier op neer. Intelligente aliens (daar hebben we het over omdat we aliens met een IQ van cavia´s of minder hier so wie so niet zullen tegenkomen) raken onvermijdelijk verslaafd aan computerspelletjes. Uiteindelijk doen zijn niets anders meer. En dan hebben ze eenvoudig geen tijd om ons radiosignalen te sturen, ruimteschepen te maken of de aarde te koloniseren. Dus: “no close encounters of any kind”.

Miller legt ook uit wat de dieperliggende biologische verklaring is. Aan de verslaving ligt een basaal evolutionair mechanisme ten grondslag, of eigenlijk de ontsporing daarvan. Grofweg gaat die redenering als volgt: bezien vanuit het evolutionaire voordeel dat het oplevert, zou lekker eten gezond moeten zijn. Want het als “lekker” ervaren van gezond eten, komt het overleven van de soort ten goede. Als mensen bijvoorbeeld niet van de strychnine af kunnen blijven, loopt het evolutionair slecht met ze af. Evolutionair gezien is het beter als je verslaafd zou raken aan Becel pro-activ.

Zo zou dat moeten gaan. Maar in een technologisch vergevorderde samenleving ontspoort dat oeroude evolutionaire mechanisme. Ooit waren vet en suiker nuttig om te overleven en (relatief) veel nageslacht te krijgen, maar die tijd ligt nu achter ons. Toch wil de moderne mens fast food en pornografie, omdat dat nu eenmaal in zijn genen vastligt.

Bij computerspelletjes gaat het niet om lekker eten, maar om de kick die je van die spelletjes krijgt. Het lichaam gaat extra dopamine produceren (“het gaspedaal van de hersenen”). Net als ratten in allerlei experimenten, raken we verslaafd aan die dopamine-shots. We willen niet meer ophouden en raken onherroepelijk verslaafd. De Spits van 1 juni bevestigt Miller’s theorie: het dopamine-virus is nu ook de Nederlandse jeugd binnengedrongen.

Dus nu weten jullie waarom je zo weinig aliens tegenkomen op weg naar Santiago.

groet,
Dan

Hoi Nelly en Frans

Ben een beetje gezond jaloers op jullie.Maar hier is het ook prachtig en goed weer dus wij wandelen hier veel.
Ik hoop dat het zo goed blijft gaan met jullie dan lukt het wel.

Grs Tiny en Peet

Hoi Nelly en Frans.
Ben blij dat alles goed gaat met jullie. Als het zo doorgaat en jullie geen blessures oplopen halen jullie het op je "sloffen ".
Morgen naar de verjaardag van Wiel , 70 jaar !!!!!!!!
Jullie horen wel hoe het was. (natuurlijk gezellig)
"Loop ze "
Groetjes Anny