Vandaag lees ik in Den Haag Centraal ("Een échte Haagse krant") dat op 28 mei, dus één dag voor jullie vertrek een Haagse karateka op pelgrimstocht naar Santiago de Compostella is gegaan. Ik dacht even dat een karateka een soort kaketoe is, zo'n papagaaiachtig¹ beest. Maar dat leek me toch niet zo waarschijnlijk is. Kaketoes staan er immers niet om bekend dat zij er veel behoefte te hebben aan hebben om tot bezinning te komen. En al helemaal niet om dat lopend te doen, als pelgrim.

Maar een karateka behoort helemaal niet tot de familie van kaketoes (Cacatuidae), ook niet tot de orde van papagaaiachtigen (Psittaciformes), en zelfs niet tot de klasse van vogels (Aves).

Het (want een karateka kan een hij of een zij zijn) is een zoogdier, een gewoon medemens. Nou ja niet helemaal gewoon, want een karateka is iemand die bakstenen met de vlakke hand of met het hoofd doormidden slaat. En dat vind ik niet gewoon. Maar goed, deze karaketa is een dame die bij de basiliek in Maastricht (welke basiliek staat niet in het artikel) haar pelgrimspaspoort heeft opgehaald en toen op weg is gegaan naar Santiago. Terzijde: hebben jullie eigenlijk een pelgrimspaspoort?

Cathy Summer, zo heet de karateka, doet dat om "na te denken over mijn leven, waar ik sta en hoe ik verder wil". Prima redenen om op pelgrimstocht te gaan (zie de eerder geciteerde Wikipedia). Zij heeft het wel wat drastischer aangepakt dan jullie, want ze heeft de huur van haar huis opgezegd, alle meubels verkocht en afscheid genomen van vrienden.

Cathy heeft 1 dag voorsprong op jullie, maar daar staat weer tegenover dat ze de etappe Maastricht-Nevers achterligt. Op de foto ziet ze er uit als een struise dame, maar de kans dat ze jullie inhaalt lijkt me niet groot. Maar als dat toch gebeurt kan je haar niet missen. Ze loop op slippers in een wit karatepak, met een ploptentje op de rug. Dat is zo'n klein tentje zijn, dat zichzelf opzet als je het in de lucht gooit. En wie slaat ze ook wel bakstenen door midden. Mochten jullie haar tegenkomen, doe haar dan de hartelijke groeten van mij en alle andere Hagenaars.

Uit de rubriek "Wat jullie hebben gemist": Hemeltaartdag. Die werd vandaag (alweer voor de derde keer) gehouden werd in Amsterdam. Vrij toegang voor iedereen die minimaal 3 taarten 5 chocoladebollen of tompoezen meeneemt. Een pak soesjes van 50 stuks mag ook. Traditiegetrouw wordt de dag afgesloten met een taartgevecht.


groet,
Dan

¹ (voetnoot): Merk op dat pagaaiachtig 4 klinkers achter elkaar heeft. Dat heet een klinkerstapeling, maar wel een stapeling van andere klinkers dan die door een karateka door midden worden geslagen. 4 klinkers achter elkaar is niet gek, maar het kan meer en dus beter. Zoals in zaaiuien. Of nog meer (en dus nog beter)in kraaieëieren of koeieuier. Tenminste in de oude spelling. Want nu is het volgens het Groene Boekje kraaienëieren en koeienuier.
Heel mooi is sproeiauto omdat daarin alle klinkers van het alfabet achter elkaar staan (tenminste als je de ij niet meetelt).

Hallo Nelly en Frans,

Het heeft even moeite gekost om hier bij Parijs een internetverbinding te krijgen,maar het is gelukt en dat is nodig ook; ik moet jullie namelijk ergens voor waarschuwen! Onderweg hierheen hoorden we geregeld een gestommel in de kofferbak van onze auto. Op een gegeven moment ben ik gestopt om naar de oorzaak te zoeken. En wat denken jullie dat het was? Toen ik de kofferbak opende vloog daar een vreemd wezen uit dat een meter of vijf wegrende en zich toen omdraaide. En wie was dat harige wezen met geelvale ogen, dat ons toen aankeek? Juist, het was de Groel. De onverlaat was als verstekeling met ons meegereisd! Hij zei - ik wist niet dat de Groel kon praten - in onberispelijk Frans maar met een valse grijns in zijn gezicht: Merci monsieur. Vervolgens begon hij gekke bekken tegen ons te trekken, maakte obscene gebaren en snelde er toen vandoor, terwijl hij een reeks harde winden liet ontsnappen, de smeerlap! Een vieze stank liet hij voor ons achter terwijl hij uit het zicht verdween; het was een soort wierookslucht, die ik rook, maar wel van een wierook van slechte kwaliteit: synthetische Chinese!
Waar hij heensnelde weet ik niet en omdat ik hier mijn glazen bol niet bij me heb, kan ik ook niet nagaan waar hij zich momenteel ophoudt.
Jullie zijn in elk geval gewaarschuwd; als je onderweg ergens wierook ruikt, wees dan extra op je hoede!
Misschien is het loos alarm, maar enige alertheid lijkt me op zijn plaats.
Zo gauw we weer thuis zijn, zal ik proberen te achterhalen wat hij van plan is!
Groetjes en loop veilig verder, in schone onbedorven luchten,
Thuur

Hoi wandelaars,
Vanmorgen had ik ook al een berichtje gestuurd,maar dat is niet geplaatst.Toch iets fout gedaan lijkt me.
Het ziet er goed uit,zo te zien aan de foto's.Jullie hebben na een paar dagen al van alles meegemaakt,lees ik.Leuk zo te lezen.
Het is nu voor ons bijna bedtijd,want we moeten er om 2.30u uit.
Ik heb sms gekregen.Dank je wel voor de goede wensen.
Voorlopig zullen e el een week "uit de lucht"zijn.
Ik begin me nu al te verheugen op het leesboek.
Wandel ze nog en tot waarschijnlijk over een week.
Groetjes,
Jeanne,Twan

Dag Nellie en Frans,

Ik volg jullie elke dag. Het is alsof ik met mijn krakkemikkige knoken de tochten met jullie meeloop. Daar helpen de foto’s ook bij. Die van dat Hans-en- Grietjesachtig huis (zonder heks dan) en zo’n kasteel waarbij je elk moment een jonkvrouw verwacht die gered moet worden.
Ik probeer me in te denken hoe dat voelt op zo’n tocht ver van huis. Zou ik er een gedicht over moeten schrijven dan zouden er de woorden als “los’, “afgesneden”, “verloren in de ruimte”, “huis en haard zo ver achter horizonten en de zo reeds langgelopen kilometers” in voorkomen.
Niet dat ik jullie zonder meer met kinderen wil vergelijken,( hoewel welke volwassenen, thuis voorzien van alle gemak en luxe gaat als een soort armoedzaaier in een vreemd land over stoffige wegen lopen!) maar toch komt mij als ik jullie zo in gedachten door het Franse land zie lopen een gedicht van Nijhoff in herinnering:

De kinderkruistocht

Zij hadden een stem in het licht vernomen:
"Laat de kinderen tot mij komen."

Daar gingen ze, zingende, hand in hand,
ernstig op weg naar het Heilige Land,

dwalende zonder gids, zonder held,
als een zwerm witte bijen over het veld.

In de armen van een der kinderen lag
een wolkewit lam en een kruis met een vlag.

De mensen gaven hun warme pap
en brood en vruchten en melk in een nap,

en kusten hen, wenend om het woord
dat de kinderen lachend hadden gehoord.

Want iedereen blijven Gods woorden vreemd,
behalve hem die ze van God zelf verneemt. -

Zij zijn bij de haven op schepen gegaan
en sliepen op 't dek tegen elkander aan.

De grootste der sterren schoof met hen mee
en wees de stuurman de weg over zee.

Soms schreide er één in zijn droom en riep
over het water totdat hij weer sliep.

Met een dunne hand voor haar gezicht
dempte de maan de helft van haar licht.

Zij voeren voorbij de horizon
waar de dag in een hoek van de hemel begon.

Toen stonden ze zingend voorop het schip
en zagen in zee een wit huis op een klip.

Wie alles verlaat vindt in vaders huis
dat vele woningen heeft, zijn thuis.

Het anker rinkelde en viel in zee.
- Domine infantium libera me -

Het hart van een kind is zo warm en los,
- Pater infantium liberet vos -

zo buiten de wereld en roekeloos,
- Domine infantium libera nos -

dat ze gingen en zelfs geen afscheid namen.
- Libera nos a malo. Amen.

Ja, met een hart zo “warm en los” en “zo buiten de wereld en roekeloos”

Jène