De molenaar van Pajares (sprookje)

(3 en slot)


De burgemeester schrok, maar wie veel heviger schrok was de molenaar van molen Aera!! Die rende als een dolle door de raadszaal naar buiten en verdween!
“Wat is hier aan de hand”, riep de burgervader. “Wie ben jij en wat kom je hier doen?” – “Ik ben Federico, de zoon van de oude molenaar”, zei de man en toen bleken sommigen in de zaal Federico te herkennen. Ook de burgemeester herinnerde zich hem en vroeg:”Waarom rende de molenaar van de Aera er zo snel vandoor toen hij jou zag?”
“Omdat hij weet dat ik met de vogels kan praten”, zei Federico “en de vogels vertelden mij wat hier gebeurd is. Die twee – en hij wees naar Frans en Nelly - hebben niets verkeerds gedaan; zij zijn niet schuldig aan het vergiftigde brood!”
“Vergiftigde brood”? klonk het als uit één mond. “Jazeker”, zei Federico, en hij opende de zak die hij op de grote tafel had geplaatst. “Hierin zit het vergif dat de molenaar van de Aera ’s nachts met het meel heeft vermengd en dat dus de oorzaak is van alle ellende hier. De vogels konden niet met Frans en Nelly erover praten, omdat die de vogeltaal niet begrijpen, maar ik versta ze wel. De vogels zijn mij gaan zoeken en toen ik hoorde wat er gebeurd was en dat ook mijn oude vader nu doodziek is door het eten van het vergiftigde brood, kon ik natuurlijk niet langer wegblijven en ben terstond teruggegaan naar Pajares.”
De burgemeester begreep nu welke rol de jaloerse molenaar gespeeld had en liet hem opsporen. Maar die was in geen velden of wegen meer te bekennen en gaf alleen al daardoor te kennen dat hij de veroorzaker van alle leed was in het dorp.

“Ik blijf nu hier”, zei Federico, “en als Frans en Nelly het goed vinden zal ik hun bijstaan en er voor zorgen dat in Pajares zoals vanouds weer het beste meel van de hele streek de molen zal verlaten!”
Frans en Nelly vonden dat een geweldig idee, vooral ook omdat het eigenlijk nooit hun bedoeling was geweest voor altijd in Pajares te blijven; ze waren toch op pelgrimstocht naar Santiago de Compostella!

Na een poosje nam Federico de molen weer van de twee wandelaars over en die trokken vervolgens blij gemoed verder, nieuwe avonturen tegemoet! Van de jaloerse molenaar van de Aera is nooit meer iets vernomen! De oude molenaar daarentegen knapte weer op en genoot nog heel wat jaren van zijn oude dag!

En de grote zwarte vogels? Die vliegen en fladderen weer onophoudelijk boven de molen St. Jacob, waar Federico in opperbeste stemming weer meel uit graan maalt tot volle tevredenheid van de inwoners van het dorpje.

En ze leefden daar allemaal nog lang en gelukkig!!


Thuur